Ерлігі ел есінде...

Ізғұттының немере туысы Асыл Қабышқызының естелігінен:

«Біздің үйге қонақ көп келетін. Төңіректегі әңгімешіл шалдарды менің атам әдейі шақырып, оларға түннің бір уағына дейін «Батырлар жырын», «Тотының тоғыз тарауын» , «Қырық өтірік» сияқты ғажайып қызық дүниелерді айтқызатын. Ізғұтты екеуміз жасты едік. Екеуімізді де атам жанындай жақсы көріп, жаңғы әңгімешіл шалдарды біз үшін шақыратын. Ал біз олардың жатқа айтатын хиссаларын жалықпай тыңдаушы едік. Әсіресе Ізғұтты ынталанып тыңдайтын. Батырлар жырын айтқанда ерекше әсерленетін. Батыр жауын жеңіп бара жатқаны жайында жырланғанда масаттанып, жан –жағына күлімдей қарап отыратын. Егер батыр тұтқынға түсіп қалды, зынданға түсіп қалды деп жырлана бастаса ол өз-өзінен қыстығып, булығып, қиналып отыратын. Сол күйін байқаған апам: «баланы қинамай, қысқартыңқырап айтыңызшы! –деп хиссашыға қолқа салып, Ізғұттыға жаны ашитын. Ал атам апама қарсы болып, «Ештеңе етпейді, бозөкпе болып өспеуіне жақсы!» -деп жымиятын.»